wiersz skalarny

[Gloinnen]

Napisana na krawędzi skali, nie wiadomo czemu wyciągnięta
z pandemonium, czarna plamka na skórce pomarańczy. Wyrastam.

Powyżej gaje odpadają od nieba, poniżej
zera bezwzględnego tylko niewyobrażalność; słowa
ułożone ciasno, żadnych jednostek czasu ani odległości
pomiędzy. Znów w biegu naprzeciw.

Budzę się i zasypiam na oślep. Zawirowania i spadki temperatury,
od płynnej magmy do ciekłego azotu, w międzyczasie byłeś ty.
Początek osi, za nim znaczenia, rozkład w ziemi, sok ściekający
z nagiej żuchwy.

Po skałach wybrzeża niebo przetacza kolory, liście; która
strona świata przyjmie smak, obróci starannie przeliczony czas w
kolejny owoc?

Pytania rozpoczęte. Trwają dopóki.
____________________
Glo.