Japanese whispers

[Gloinnen]

I.

Hokusai ułożył pejzaże z ptaków
i kobiet. Wodospad przepuszcza przez drzeworyty
wczorajszy dzień, czerń
za czerwienią. Jednym pociągnięciem piórka
otwierają się słowa; tusz ścieka z palców. Koguty
opowiedziały historię świtania, tańcząc na pergaminie.



II.

Język stał się bezpowrotny; łodzie śmigają
po płatach skóry, gładkich jak tafla,
która odbija palące wschody.
To, co nazywasz miłością, trzeba czytać
od końca, dopóki jeszcze rzeka ubiera brzeg
w słomki i odbicia. Niedostrzegalny ruch dłoni
potrafi rozchylić wszystkie doliny, przekwitające
wśród dzikich truskawek. Jedna jest linia cięcia,
linia Słońca.



III.

Kaligrafia jak rozprawiczenie. Napisanego w powietrzu
po raz drugi nie da się zetrzeć; można tylko
odświeżać strony; na dnie słowiczego gniazda ugrzęzły
majaki, z trzaskiem łamanych patyków.
Płoną pola ryżowe.



IV.

Rozsunięty parawan; w głębi żółty smok
powoli połyka płynne cienie,
na rysunku,
pozwalają się mozolnie rozczytać
ciemne włosy gejsz;

między pochodniami z jedwabiu

nie ma mowy.

Wszystko gaśnie. Drobne kroki, znaczenia, ostatnia
uschnięta wiśnia. Czas się przelewa z ciała w ciało.



____________________
Glo.