Przeszłości nie da się ugasić

[Gloinnen]

Może jeszcze przemówi do serca zielenią
miejsce, które w pamięci zostało, jak zdjęcie,
chociaż inni tu przyszli, by, sprośnie się śmiejąc,
ślady dawnych igraszek zadeptać na ścieżce .
Czasem tylko usłyszysz w zrudziałej gęstwinie
nikłe echo, złudzenie beztroskiej rozmowy,
lecz gdy bliżej podejdziesz, na dłonie chłód spłynie,
a szyderczy śmiech krzewów przez noc się potoczy.
Płaczą cicho magnolie ze znaczeń obdarte;
jesień dawno przebrzmiała i zima już mija.
Lampy z brzękiem stłuczone rdzewieją wśród alej,
w cienie drzew wolno wsiąka rozlana oliwa.

Dzisiaj wracam uparcie, pytając się wzrokiem:
czy naprawdę ci nie żal wędrówek i wspomnień?



____________________
Glo.