Wiosenna grafomania

[Gloinnen]

Nie odpowiadam za słowo,
gdy znowu się cichcem wymyka
z mokrych gardzieli roztopom,
ubrane w niesforność strumyka.

Gdzie nie posiali – wyrasta
refrenem, co zgubił się wiośnie;
zieleń rozlewa na piaskach
wśród złudnych rozmarzeń i olśnień.

Tańcząc w słonecznym obłędzie
zachłannie poluję na życie,
żeby opisać czym prędzej,
nim bezkres z ust świata je zliże.



____________________
Glo.