Poznajemy w biedzie

[Gloinnen]

Dni jak karty znaczone los na stole ułożył;
trzeba było rozegrać po omacku tę partię,
potem z głową schyloną odejść cichcem w niepamięć,
wybierając manowce zamiast alej lipowych.

Ludzie wokół krążyli, licząc na to, że z nimbu,
który zaczął już murszeć – resztki blasku wyszarpią.
W tłumie karłów tańczyłeś, zaś jedyną zapłatą
była ciemność; garść prochu. Bez wysłuchaj czy zmiłuj.

Zabłąkane spojrzenie wsiąka w piasek przydrożny
i kolejne samotnie wiatr w pamięci otwiera.
Obstawiłeś zły numer; cichnie chichot krupiera.
Chciałeś olśnić, a cisza tylko biła pokłony.



Lecz gdy pustka się wkradnie w przemyślenia tułacze,
bez namysłu dłoń poda zapomniany przyjaciel.



____________________
Glo.