Nocna rozmowa z Bogiem

[Gloinnen]

Nocna rozmowa z Bogiem

Czy jesteś jeszcze gdzieś, w ciemnościach,
tam, gdzie mój płacz już dociera?
Czemu odbierasz to, co kocham?
Czy jesteś jeszcze?

Wszystkie strzaskałeś mi złudzenia,
na zgliszczach dom mój; popiół w dłoniach.
I kto dostrzeże? Nic już nie mam.
Czy jesteś jeszcze?

Boże, ocalić pomóż dzieło,
które karmiłam krwią i łzami,
które od zawsze ze mną - jedno.
Pomóż ocalić.

Choć świat się teraz śmieje ze mnie,
a północ w gwiazdach rozpacz spali,
co znaczy jeden miraż więcej,
gdy chcę ocalić?

Znów karmię ciemność tym, co boli,
jutro usłyszę śmiech nade mną,
bo kogo cudzy żal obchodzi?
Wciąż śmiech nade mną.

Więcej nie mogłam dać wam z siebie,
nie mogłam mocniej was pokochać.
W nagrodę – czerń, lód, chichot, ciernie.
Więcej nie mogłam…

Dobijcie raczej, nie chcę patrzeć
na to żałosne widowisko,
wszak zniknie wszystko, bez przejaśnień,
wszak zniknie wszystko…

Co zechcesz tylko… A łzy płyną,
cisza, jak kat nad dobrą duszą,
diabeł za wiarę płaci drwiną,
co zechcesz, tylko…

Ostatnie strofy… Nikt nie czyta.
Beze mnie jutro słońce wstanie
i będzie blaskiem łąki witać.
Beze mnie jutro.

Niech ból, co jątrzy ciągle serce,
nakarmi ciemność nie do zdarcia.
Niech ten, co odejść ma, odejdzie,
już mu nie wzbraniam.

Niech ból, co spać mi dziś nie daje,
ukoi ciało pod pręgierzem.
Może uwierzę w Ciebie, Panie…
Może uwierzę…

Nim jednak wokół gruz zobaczę,
szkiełka, ruiny, fosy puste,
odbierz mi czucie, zmysły, pamięć,
odbierz mi czucie.

Ja, jeszcze wczoraj, dobry Boże...
Zabierz mnie… przecież musisz słyszeć.
Przyszła już pora…? Szczerze powiedz.
Wszak musisz słyszeć...

Bezkres dotkliwy sen otwiera.
Zaczekaj, proszę, dobry Boże,
nie wgniataj w ziemię… nie… nie teraz…
Zaczekaj, proszę...

____________________
Glo.