po(co)grzebać

[Gloinnen]

I

Żałośni jesteście. Dziady
ze świętymi obrazkami w poczerniałych
dłoniach. Żałośni,
którzy pamiętacie.

Powstania, zesłania,
grudniowe noce.

Taka kompromitacja. Minione murszeje
pod czaszką zdeformowaną
kolbami karabinów.

Pierdolić relikwie, relikty w trzęsących się dłoniach;
ostatni przysiółek nie do zdobycia. Jak to możliwe?
Są odporni na pranie mózgów i wykorzenianie.

Przejrzeli na wylot, nie pozwolą
rozszarpać czerwonego sukna. Mają swoje
golgoty wschodu, licheń i smoleńsk,
telewizję trwam.

Na złość jeszcze przy życiu. Wystarczy
kromka chleba na ławeczce w parku.
Czerwcowe. I ta uparta, wciąż głodna
pamięć, rozrastająca się jak pleśń
na świetlanej przyszłości.

II.

Stańmy się poprawni. Skurwieni eurożercy.
Liżmy dupy, bo inaczej będą nas chować
po kieszeniach. Więksi i najwięksi.
Krawaciarze ze szklanych domów.

Na briefingach olśniewa biel
wypranych koszul oraz wyszczerzonych zębów.

Starannie przeliczyli ile jest warte
utrzymanie piekła.
Reglamentacja godności. Osiem misek ryżu
na osiem miliardów
pogłowia.
Paczki z kondomami i adopcje serca.

Tanim kosztem. Bo kogo obchodzą
strzelaniny rozszarpujące noce
Cité Soleil,
dajmy na to;
uzbrojeni dwunastoletni w przystaniach
z kartonu
nie zasypiają.

III.

I tak mamy lepiej.
Więc ślińmy się nadal,
zapomnijmy dzieciństwo nad rzeką,
w Polskę wierzę i lekcje religii, jeszcze
na plebanii.

Dziś wstyd za tamto.

Mogiłki po lasach zarasta trawa.
Tablice pamiątkowe
obsrały gołębie, unijne sprzedajne gołąbki pokoju.

Wyjedźmy śpiewając, jak dzieci Korczaka,
do komór, na zmywak, na plantacje;
O to właśnie chodzi, spustoszyć, rozpędzić
na cztery wiatry historii. Potem za bezcen
przejąć kolejne poletko. Krew i bliznę
wchłonęło Maastricht.

Dwanaście gwiazdek wschodzi nad moherlandem.


____________________
Glo