U progu jesieni

[Gloinnen]

Tyle rzeczy się stało. Kto jeszcze pamięta?
Trasę gwiazd, co pomknęły ku ziemi - dym zasnuł.
Dawne zło wypłynęło z przestrzeni i czasu,
burze śpią. Wschód rozjaśnia codzienne zdarzenia.

Czasem tylko przestraszą w zmęczonych sonetach.
Ciało skute bliznami przykrywa pomału
jesień siwym woalem - przejrzystym jak całun.
Ciemność oddech wstrzymała. Ja mogę poczekać.

Już nie warto w kuferku gromadzić fałszywek,
choć na czarnych rewersach noc twarze wybija,
niczym Niobe - wśród zgryzot zbyt ciężkich - zastygłe.

Łzy i cienie układa w mandale. Za wybacz
hojnie płaci nadzieją. Wszak kiedyś przeminie
zima gniewu. A miłość jest zawsze cierpliwa.



____________________
Glo.