Z polnego śpiewnika

[Gloinnen]

niedolśniły się do końca krople rosy
błędne ścieżki zaplątały w wilczomleczach
głowy ciężkie od pozłoty
nad łąkami wrotycz zwiesza

rzepakowe miody sierpień leje w dzbany
łopian liście rozpościera jak wachlarze
ktoś przechodząc pozostawił
nieuchwytne ślady w trawie

wśród rumianków jakieś drżenia jakieś szepty
na źdźbłach perzu ciepłym kurzem śmiech osiada
on i ona - zagubieni
tak zwyczajnie - w pełni lata

rude słońce szuka cichcem po opłotkach
płochej śpiewki którą wiatr od rzeki przygnał
to co boli - mocniej kochaj
i nie stawiaj więcej pytań



____________________
Glo.