Gloria

[Gloinnen]

Powiedz, kim jesteś. Jakże dumnie
zadzierasz nosa nad widnokrąg!
Z fantasmagorii świat budujesz,
gdzie kryształowe wieże rosną;
schronienia dla przelotnych złudzeń.

Wierzysz w moc sprawczą własnych szaleństw
i na codzienność z góry psioczysz.
Gardzisz kochaniem jak banałem,
boś przecież lepszy od hołoty,
wpatrzony w swoje aspiracje.

Pokorę wszak najtrudniej ponieść,
czując się wzniośle – aż człowiekiem.
Czy wiesz, co znaczy – schylić głowę,
kiedy przychodzi zrozumienie,
że choćbyś chciał - niewiele możesz?

Spłynie ze łzami sztuczny przepych,
zatrzeszczą w dłoniach suche liście.
Pamięć, jak urna na czas przeszły,
popielne słowa skrzętnie skryje,
ziemię nakarmią gorzkie szepty;

staniesz się znowu tym, czym byłeś.



____________________
Glo.