Rozsypanka

[Gloinnen]

Prowadź, pokoro, w przepalone jutrznie,
na złość fortunie zaciętej kapryśnie.
Przecież nieważne, że twardy gościniec
rani kolana; wszak to takie ludzkie.

Coraz mniej miejsca w ślepych kuchniach sumień.
Brak szans na zmiany. Zło się samo pisze.
Mam we krwi obłęd. Zanim go przemyślę,
diabeł przybiegnie. Powiesi szyld: Głupiec!

Chcę jeszcze komuś ciepło podarować,
które wypływa z porażek i zmilczeń.
Złocą się zdroje w skaleczonych dłoniach.

A jednak przeszłość niweczy modlitwę;
nic się nie może wydarzyć od nowa.
Zawiódł mechanizm. Niech w noc pomknie życie.



____________________
Glo.