cisza morska

[Gloinnen]

Łagodność po sztormie. Słońce
ciepłem opatruje brzegi. Rozbite falochrony
wystawiły białe kamienie
do południowego wiatru.

Między nami odpływy i krwotoki
naprzemiennie; odsłonięte płycizny
rodzą kolejną fantasmagorię. Przyjąć
i odrzucić. Zrozumieć i zamknąć
w wapiennych skorupkach.
Od głębin aż po samo niebo
przezroczyste, zaszeptane na przyszłość
i przeszłość.
Ciało stało się akwarelą
na bieli piasków.

Było, minęło.
Pod wodą wszystko
takie proste. Pałac, sól
w płucach. Zielone światło
rozkołysałeś na ostatnią drogę. I nagle
dłoń. Podana w delirium; powrót
zamiast odwrotu. To,
co zawsze
nieoczekiwane. Nad linią wody
rozbłysk. Teraz już mogę coraz wyżej i wyżej.

Tyle piękna kryje się
w zwyczajnej rozmowie.



____________________
Glo.