Taedium vitae II

[Gloinnen]

Mówią młodość, głupota. Wciąż się daję nabrać
na pozory; uśmiechy, pełne cukiernice.
Potem nagle sens znika w groteskowych prawdach.
Czas ironią kaleczy. Krucha porcelana
pęka, w dłoniach ściśnięta. Resztę lepiej zmilczeć.

Nigdy w tę samą rzekę nie wchodź po raz drugi.
Lecz naiwność ma tupet. Zawsze ktoś się zbłaźni.
Krew jest słodka; pomadka, konfitura z róży.
Aż mdli w ustach. Już dosyć! Chcecie mnie przekupić?
Nie ten dzień. Obce miejsce. Zatrę wszelkie ślady.

Marionetką gniew wstrząsa. Brzydzą gry wisielcze.
Koniec zabaw z okazji, utkwił kuplet w gardle.
Czy to ja? Niemożliwe. Sama sznurki przetnę.
Po dziecinnych zbliżeniach słowa śpią pod śniegiem.
Odtąd wszystkim zabronię w moją ciemność patrzeć.



____________________
Glo.