Do mojego synka

[Gloinnen]

Powiedziałeś pierwszy raz, że najbardziej na świecie
i świat strącił zimę z włosów; a więc to możliwe.
Inne są teraz ranki, gdy przybiegasz jeszcze przed słońcem,
przynosisz ciepły sen w maleńkich dłoniach i zapach flaneli.

Nic jak dawniej. Brzmi niczym obietnica, mocne przytulenie.
Coraz więcej kroków. Nie nadążam. Nauczyłeś się czytać,
budować drewniane miasteczka, tańczyć w śniegu.
Dorastasz w pytaniach, nieustannie sprawdzając
czy nic się nie zmienia od wczoraj do jutra. Układ
równań i spojrzeń, kształty i prędkości.

Między zbliżeniami - minione lata. Skamieniałe chmury,
pękają w słońcu. Wymykasz się codziennie
do setek światów. Podróże wśród krzeseł. Z komputera
słychać bociani klekot, czasem gwizd pociągów;
kreślisz na ekranie czerwone linie, szlaki powrotne. I przychodzisz,
by znów to powiedzieć.



____________________
Glo.