Spleen (II)

[Gloinnen]

Noc cię zgnoiła, siekąc po dłoniach
deszczowym harapem.
Klęczysz przed bramą; próżno zaglądasz
w alejki bez świateł.

Kiedyś witały wonią słoneczną
rozlaną wśród krzewów.
Dziś z błota szczerzy kły – śliska ciemność.
Nie pytaj się – czemu.

Mgła bezlitośnie wgryza się w pamięć,
by rozpacz pomnażać.
Mów, po coś przyszła tu, przed tę bramę,
persona non grata!

Wiatr z bólu szydzi, wszystko przepadło.
Nim diabeł łzy zliczy,
śmiech widm jesiennych zepchnie cię na dno
przeklętej doliny.

____________________
Glo.