Kobieta w czasie suszy

[Gloinnen]

Czekanie dłuży się w pasma chmur na wschodzie; naprzemiennie
nabrzmiewa podczerwienią albo wygasza flary; hamsin
zdarł skórę z żeber. Ostatnia odsłona wśród nagrzanych piasków,
rozchylenie.

Zabraknie milczeń, świątecznych namiotów. W podróży miną się
niedosyty, na najwyższym pułapie, z dala od spękań w ziemi.
Tutaj ciała nie mieszczą się na płótnach.

Ciepłe i mocne dłonie ciasno objęły wzgórza,
obsiewają ogniem. Imiona zrośnięte biodrami, spłynęły
z prądem rzek okresowych, aby spocząć w porze suchej.

Rozkładają się na słońcu. Serca, źdźbła.

Warkocze rozplatane
w nieskończoność
płoną.

Oddanie musi
wyjść poza skalę. Coraz bliżej. Coraz goręcej

zapragnę.



____________________
Glo.