Blisko, niestrudzenie...

[Gloinnen]

Jesteś zawsze tak blisko, jak cień przyplątany,
który dzisiaj z uporem przyciąga ku ziemi.
Nieuchwytny, wytrwały, milczący towarzysz,
nie istnieje - istniejąc. Pół-prawda, pół-niebyt.

Gdy przygarniam - ucieka. Lecz wraca, bo musi
i brzeg sukni całuje, i suknią się staje.
Mrok u kolan zaklęty w jedwabne podmuchy,
choć bez światła umiera, chce umknąć przed światłem.

Pieszczot żąda, na piasku, na ścianie, na trawie,
a najczulsze dotknięcia nie mogą go schwytać.
Czasem wkręci się sennie w przygasłą latarnię,
Prosi o coś. Zdobywa. Przywabia. Odpycha.

Czy mi zatem, by z tobą zatracić się w jedni,
trzeba real opuścić, dołączyć do cieni?



____________________
Glo.