Ad vocem

[Gloinnen]

Człowiek stał się granicą, którą Bóg postawił
między światłem a mrokiem, by w kolejnych próbach
mógł upadać lub wstawać. Niczym błędna kula
nie zna drogi, ni celu. Zada śmierć, lub zrani.

Mkną tunelem w sumieniu składy pełne czaszek.
Żyją jeszcze świadkowie. Huczą w snach rozkazy.
Nieśmiertelne komanda. Dzisiaj nie dasz wiary,
chociaż byłeś tam przecież. Ściskasz wciąż erkaem.

Odurzony masakrą gnałeś przez ulice.
Dzieci giną zbyt łatwo. Broń zadrżała w dłoni.
a następnie widziano, jak je chciałeś chronić.



Cały świat się na chuście odbił Weronice.



Ciemność lepka i krwawa żaru nie pochłonie,
próżno czyni ślepcami tych, co w czerń wkroczyli
i bez przerwy się sączy z rozognionej blizny.

Skromny blask ją rozjaśni. Bezimiennym dobrem.



____________________
Glo.