Manowce

[Gloinnen]

Odejście. Nawrót. A gdzieś pośrodku
bieg przez kolejne ciemne sezony;
długo nie mogłam na tym pustkowiu
z drugiego kręgu - dostrzec lądowisk.

Młode zasiewy wschodzą po zimie,
na przekór wszystkim upartym cieniom.
Szumem wypełnią każdą szczelinę
w ziemi opitej ciepłą czerwienią.

Lecz z pól bitewnych fotoreportaż
wciąż aktualny. W krwi zamiast w sepii.
Przed snem za karę zdjęcia przeglądam;
gniew na surowych ustach zakrzepły.

Wśród polaroidów nieruchomieje
tumult. Noc zmienia go w melodramat.
Z pozoru wszystko jak dawniej - piękne.
Żelazna maska z pamięci spadła.

Czas w twarz nahajem wpisał odpowiedź,
wskazując jeszcze ostatnią szansę.

Za cudze winy pochylisz głowę,
aby odzyskać to, co kochane.



____________________
Glo.