Od ściany do ściany

[Gloinnen]

Ja muszę ciągle, jak to licho,
wichrzyć i plątać słowa w trawie;
nieposkromiony duch - na przekór,

nim wreszcie szaleństw nie uciszą
gniewne jesienie. Raz na zawsze
obedrą wszystkie dni ze śmiechu.

Wiecznie uwiera święty spokój,
szarpię więc chmury, zrywam liście,
zmierzwionym sadom gram na nosie,

aż zstąpi burza od zachodu
i mnie pokona - wściekłym krzykiem.
Przewieje w Szeol bezlitośnie.

Dłoń jeszcze pełna spadłych płatków;
łagodność to nie moja bajka,
choć wiem, że przyjdzie żal za chwilę,

niczym wilgotny podmuch wiatru.
Wtedy uklęknę w mroku altan,
sama wśród zwątpień i przemilczeń.


____________________
Glo.