Akt piąty. Epilog.

[Gloinnen]

Ostatnia wspólna letnia noc. Odpłynie w ciemność. Plejadami.
Wezwana wichrem z obcych stron, skąd nie powraca się, niestety.
Przepełnia blizny dawna złość. Błędy niełatwo odrealnić.
Ktoś musi zrobić pierwszy krok. Spuentować wreszcie ten wodewil.

Brak odpowiedzi. Tak ma być. Od autodafe aż po finał.
Przeszłość wciąż wrząca w chorej krwi. Dotkliwa, nie do zapomnienia.
Cyfrowy niebyt, wieczny zgrzyt. Przez liście sączy się maligna.
Próżnia za próżnią. Dalej – nic. Gorycz otwiera nas na przestrzał.

Cienie, piksele, kilka zmian – wplecione w wątek cudzysłowy.
Lecz po co dłużej krążyć tam, gdzie suche trawy tną po palcach.
Pozostał zbyt głęboki ślad. Skończony teatr objazdowy.
Świat nie zna przecież takich kar, które pozwolą z kolan wstawać.

Teraz jest łatwiej. Teraz wiem. Obłęd bez miary zawsze rani.
Oddaj przed drogą cały gniew. Poniosę w ciemność. Plejadami.



____________________
Glo.