Pax vobiscum

[Gloinnen]

Czy zdążę jeszcze wziąć w ramiona,
przygarnąć ciepłem i modlitwą,
nim noc upomni się o wszystko,
co pozostało tutaj po nas?

Gniew, niepotrzebny i bezpłodny,
wśród polnych ścieżek wciąż się pisze.
Z ziaren zasianych w złej godzinie
wyrosły same puste kłosy.

Trzeba odcierpieć, aż do końca,
zboczenie z kursu, mnogość przewin;
pokrwawić dłonie kośćmi w ziemi,
aż się przypomną lepsze słowa.

Staniesz przy gruszy na rozdrożu,
i pełną piersią znów odetchniesz.
Między łanami miłość wzejdzie,
pod mądrym okiem starych świątków.



____________________
Glo.