Niedoczekanie

[Gloinnen]

Jedna noc nie pomieści całego czekania,
Coraz później. Gorączka.
I czułość rozlana.

Świat w pytaniach się kruszy. Urwana odpowiedź.
Nieobecność jak witraż
uśpiony pod lodem.

Milcząc, dłonie zaciskam, na kiedyś, na zawsze,
pełne szklanych odłamków.
Odnajdziesz po śladzie.

Chciałam tylko... Nieważne. Do jutra. Oddycham.
Może zdążę tę falę
pod suknią zatrzymać.

Jeszcze świat się rozżarzy na dnie kruchej urny,
z Mlecznej Drogi wygarnę
ostatnie sekundy,

żebyś przyszedł, powiedział choć zwykłe dobranoc.
Czas zawróci. A dalej?
Dokona się samo.



____________________
Glo.