Camera obscura

[Gloinnen]

Pragniesz schwytać i przygarnąć, nie wiesz kogo,
bo ukryty wśród linijek tekstu, zdarzeń;
a to tylko pustosłowie, twarz na nowo
wydrapana na tandetnym awatarze.

Ufasz światłu, co jak skalpel tnie na oślep
continuum; napisaną w myślach trasę.
Nikt jej nigdy nie przemierzył; tylko rośnie
liczba kroków odkreślonych niewerbalnie.

Tak naprawdę, ty nie chciałeś więcej wiedzieć,
uśpił czujność ułożony z wersów taniec.
Wolisz wierzyć, że stworzony jest dla ciebie
ten półuśmiech zza kotary na ekranie.

Widzisz profil ten piękniejszy, ten zalotny;
wyobraźnia dopowiada obietnice,
lecz gdy zajrzysz mirażowi prosto w oczy,
to w miriady kilobajtów się rozsypie.



maj 2011
__________________
Glo.