Jarzębinowe latarnie

[Gloinnen]

O, gdybym mógł, tobym zmienił
cały świat w jeden kandelabr.
/K.I. Gałczyński



Proszę o uśmiech; idzie jesień, z gąsiorem pełnym jarzębiaku.
Zamiast w szarudze dalej grzęznąć, przysiądź się, spocznij i posmakuj.
Raz na wesoło, raz na smutno, wrześniową czerwień lej do gardła,
zaśpiewaj dumkę złotosiwą, a zniknie gdzieś znudzona chandra.

Ciemność ceruje niebo mżawką. Na dnie kieliszka coraz mgliściej,
Niech wieczność blizny z rąk scałuje i gęstą gorycz z czoła zmyje.
Porzuć zwątpienia, stare kanwy. Teraz jest dobrze. Pełna szklanka.
Na drugą nóżkę! Wiatrom w polu! Cisza za oknem zmierzch przetacza.

Nie mów, że rdzami spływa przyszłość, że dalej tak się żyć już nie da.
czarną godzinę rozkołyszą - noc, i rojenia, i jarzębiak.
Pośród ogników na gałęziach lepsze utkają się jesienie.
Choć moich dłoni nienawidzisz, chcę cię prowadzić w nowe śnienie.



____________________
Glo.