Koloryt lokalny

[Gloinnen]

Co jeszcze trzyma przy ziemi, stopy
związane w naręcza; ciemne ślady
wypełnia dzień wczorajszy, a dzisiejszego
już nie ma. Zimny piach oznaczył
włosy szarością.

Dzieci ustawione według
wzrostu, bezlistne gałązki wetknięte
w popiół, chylą się ku pamięci.
Tamten las, tamto rozlewisko,
umieszczone jak motto nad modlitwą,
w maleńkiej czarnej książeczce.

Krzepka geodetka Zoja Antonowna, z teodolitem
pod pachą, w gumiakach i watowanej kurtce, pociąga
z gwinta; krokami odmierza pięciolecia, pokłosia na straty.

Na potłuczonych szybach
dojrzewają ikony.

Maki kwitną wśród dzikiego żytka,
śpiewnie. Tu można tylko urodzić się,
albo umrzeć. W ostatniej chacie
ostał się osmalony chlebowy piec;
wewnątrz gołębie usypały
gniazdo.



____________________
Glo.