Zapomnienie chwilowo niemożliwe

[Gloinnen]

Musi wystarczyć na wiele innych, ta jedna
noc. Odrywam po kawałku. Rozbijam
na miazgę.

Bicz z piasku. Zbyt długi. Nie mieści się
w gardle.

Kto pierwszy nie wytrzyma
puchnięcia nóg, ciężaru fałszywek
w kieszeni, rodzenia ziaren
przez skórę?

Granicę samotni
rysuję językiem, na nieużytku,
między źdźbłami psiej trawki.
Pod napięciem.

Może kiedyś powiem kochany;
gdy przyniesiesz w zagłębieniu dłoni
rozpalony słońcem kamyk, aby uśmierzyć
wszystkie niedosyty. Niedokończone lekcje.

Późne lato zaciera w pośpiechu ślady
wieczorną kurzawą.
Od kilku dni nie mogę spać. A to dopiero początek.
Tylko sięgnąć.



____________________
Glo.