Kto pierwszy nazwie

[Gloinnen]

Kto pierwszy powie słowo, sięgnie aż do dna?
Jezioro czeka niewzruszone, drżenie
roziskrzyło taflę od wewnątrz; czy wystarczy
gorączki w palcach, aby złamać opór, rozsadzić
przybrzeżne urwiska? Wieczorne kwadranse
jak kolejne kieliszki absyntu, nawołują
niestrudzenie, przez skórę i szkło.

Zatracić się i nigdy więcej nie żałować, wystarczy tylko
jedno drgnięcie ręki, uruchom ponownie. Karta pamięci wciąż
odtwarza tamtą zimę; takie samo migotanie pod stopami,
szklanka herbaty, w jasnym korytarzu rozsypane
kartki książki. Dobierałeś odpowiednie nasycenie kolorów,
żeby obraz był doskonały. Za oknami pałacyku śnieg
opatrywał uliczne zranienia.

Nieznana wartość. Przemknęłam
bez szacowania strat, wypuszczając z objęć.
Wiatr rozniósł po godzinach.

Dziś wszystko zalane, zarośnięte;
przemokło. Inny sezon nie daje nam
spokoju. Zieloność zaciera ślady
wciąga i wabi w przytulenia;
daleko, daleko, daleko.



____________________
Glo.