Zjawa z plexiglasu

[Gloinnen]

Było tak blisko, tylko sięgnąć dłonią, rozsunąć zasłony
z białej organtyny; grudniowe światła znaczyły twarze
gwiaździstymi hieroglifami. Żadne z dwojga nie wiedziało, że przyjdzie
udawać innych adresatów, przechodniów
z bezradnie opuszczonymi ramionami,
pod wiatą przystanku, w szklance whisky z lodem.

Samotności naszkicowane pikselami
na śniegu. Rozłączone. W dwóch kierunkach
odjeżdżają tramwaje.

O jedno słowo nie po drodze; rozbite okna
podmiejskiej rudery, chłodny wiatr rozlewa po szlichcie
szarą temperę. Strzaskałeś szybę, ale nie po to,
by wejść do środka, zapalić ogień na kominku.
Byłeś tylko ciekaw, czy tam rzeczywiście
straszy. Ona. Oszroniona gałązka jarzębiny.

Obraz z rzutnika, lekko
rozmyty. Przywołałeś na dotkliwą stronę czułości,
wirtualnie.

Oznacza naprawdę.



____________________
Glo.