Atalanta i Hippomenes

[Gloinnen]

I przychodzą modlitwy o większą tęsknotę (...)
/B. Leśmian



Bólu nie da się przebłagać,
z dziecinną wiarą, że zmieni kierunek.
Wieje dokąd chce.

Atalanta drży. Zanurza dłonie
głęboko we wszechświecie, rozpoznaje
zejścia do jaskiń. Z pokorną prośbą o dziś, o jutro.
Zawróć. Zabierz.

Pierwsza pokusa rodzi kolejne,
na wszystkich mlecznych bezdrożach.

Hippomenes złożył w całość,
zanim rozpuściła włosy.
Zdjęła sandały, scałowała piasek
ze stóp.

Znalazł słaby punkt, lęk
przed odrzuceniem.

Nagroda za wygrany wyścig. Gwiezdny pył
w urnie. Nagość nie przestaje zrzucać
bieli płócien z ramion. Odsłania następne,
jeszcze bardziej nagie; czekają.

Z pestek jabłka wyrósł dom.
Gdziekolwiek. Znika
od pierwszego dotknięcia.



____________________
Glo.