Aurora

[Gloinnen]

Dzień rozlał się na widmowe trakcje.
Podnoszę głowę z torowiska,
wypijam gniew rozproszony w kałużach
plamami benzyny.

Mało brakowało,
wystarczyło niewiele;
przeszedłeś bardzo blisko, rzuciłeś kilka kamieni.
Obudź się.

Ból potrafi ogrzać,
tak lekko mi teraz. Przez wszystkie skale barw toczę się
zmarzniętym nasypem.

Tylko nie mam odwagi spojrzeć w oczy. Dlatego zawsze
dwa kroki w tyle.


____________________
Glo.