popielnice

[Gloinnen]

I.

Prosisz o milczenie. Zamykam po kolei
wszystkie okna; światło rozpryśnie się w drobny mak.
Chcę zatrzymać zapach dłoni, czułość rozsadza pokoje,
niech tylko wąską strużką przecieka przez pękniętą szybę.


II

Przyniosłam żar, by wypełnić nim twoje dni
jak kamienne misy; niechcący podpaliłam włosy, buty, schody.
Patrz, co zrobiłaś. Zapamiętam ten obraz,
dym uwalniam ze źrenic, lecz noc się nie kończy.


III.

Odrzucenie zmienić w szczęście; jednak to możliwe,
schodzę ci z drogi, zdejmuję wędzidło; tak lepiej,
mówimy zgodnie; niech stopy ogrzewa tylko piach w słońcu,
nawet do twojego cienia nie ośmielę się zbliżyć


IV.

Przy życiu trzyma tylko pamięć, jeszcze wilgotna
klisza. Sufit ciemnieje, przewracam się, nie mam ochoty
wstawać. Dobrze jest, drewniane drzazgi w policzku,
otwarty balkon. Wytrzymaj jeszcze chwilę.


V.

Jak wyrzut sumienia, miłość wkrada się w spokojne poranki.
Zabiorę, jeśli zbyt ciężka, odchodzenie również bywa darem.
W usta przyjmę demony, których najbardziej się boisz;
dziś będziesz spał jak dziecko, tylko już nie myśl o mnie.

____________________
Glo.