Vanitas vanitatum

[Gloinnen]

Zdawało mi się - mogę wiele.
Oślepił próchnem pierwszy splendor,
a przecież świat się z takich śmieje,
bo nie trwa wiecznie żadna wielkość.

To miało się nie skończyć - nigdy;
zabawa ludźmi i słowami
jak cyklon wciąga w mroczne wiry,
upaja glorią, blichtrem karmi.

Lecz wystarczyło zwykłe żegnaj,
i zrozumiałam już, co znaczy
za garstkę łupin - klejnot sprzedać,
przez jedno głupstwo - miłość stracić.

Ze szczytu wielkiej sterty siana
złudzenia w jesień wichry zdmuchną.
Gdy będzie trzeba - zniknę sama,
nim połknie mnie bezgwiezdne jutro.


____________________
Glo.