Jeszcze nie, już tak.

[Gloinnen]

Jeszcze nie, już tak.



Introitus

Powrót; gniazdo czeka
w zakamarku przybrzeżnej skały,
nienaruszone. Zakryte przed oczami,
jak miłosne znamię, wtapia się w biel; pomieści
nas dwoje i wszystkie fale, morskie, radiowe; kilka
kamyków odłupanych dziobem spada w morze. Ucichnę.



Interludium

Zatokę wypełnia płynny cień; ciemnieje i błękitnieje
na przemian. Powrót. Na plaży pusta
blaszana puszka wypełnia się
deszczówką. Nawet
księżyc ma
smak
soli,
przyjmuję
na długo, mięśnie
rozgrzewa piasek, przesypujesz
nieśpiesznie przez oddechy; dobrze mi teraz,
dobrze mi tak, przełamana na pół tajemnica; głęboko

mówię.



Coda

Ruch wznoszący, jakby możliwe było latanie pod ziemią, rozdarcie
piasku nieopierzonymi łokciami. Powrót. Czekałeś, coraz
krótsze odcinki czasu, połamane patyki pod stopami,
lekko; wczoraj zarosło, niczym rozpadlina muru.
Jutro odpływa w cieśniny, barwy.
Obmywają spękane ręce
do ostatniej
kołysanki.



Suplement

Pośrodku gładkich skór wiatru i morza
odzyskała ciszę; schronienie między czasem
przeszłym a przyszłym. Tym razem on czekał,
układając kamienie na plaży, nie pytając
o nic; powrót jak przypływ, na przemian
noc i dzień w obiektywie. Znalazła wreszcie
przesmyk; bez sieci i głębin.

Już nie są połówkami.



____________________
Glo.