Autorefleksja

[Gloinnen]

Pragniesz w ludzi uwierzyć – lecz kim dla nich byłeś?
Kiedy wczoraj żywopłot w gęstwinie splątanej
gościł psotne allegro i lśniły trwożliwie
czyjeś oczy wśród pąków – zrozumieć nie chciałeś.
Zapomnieniem zaułki i strofy wypełniasz,
niech jak kamień u szyi nie ciąży minione.
Tylko czasem niepokój czeluście otwiera,
w których diabeł pytania roztrząsa ogonem.
Człowiek – dziwne stworzenie; iluzja go karmi.
Wiele stracić jest gotów w pogoni za glorią,
szydząc z tych, co przegrali. I świat się plecami
doń odwraca. Czy warto więc ufać splendorom?

Dłoń w uścisku gorącym podana serdecznie
niczym żagiew przepali zdrewniałe sumienie.



____________________
Glo.