Veritas odit moras

[Gloinnen]

Przeczytałam, mistrzu pióra,
wszystkie twoje dzieła.
Z trzewi stęchłych je wypluła
podstarzała wena.

Nic w nich nie ma prócz intarsji,
gwiazdek i różyczek.
Światek miałki, pozłacany;
żałosny przeżytek.

Nadszedł czas, by blichtr zjełczały
zedrzeć z martwej strofy.
Rozedrganą myślą spalić
spite snem chochoły.

Zmienię rozmarzone szepty
w świst bicza nad skałą,
by się krwią wypełnił niebyt
na złość tandeciarzom.

Strzałę przeciw strzale ciskam,
przeciw słowu - słowo.
Chcę zobaczysz jak cię wsysa
skarlała samotność.

Nic z natchnienia nie zostanie,
z pychy wirtuoza,
kiedy ból bezwzględną prawdę
napisze od nowa.



____________________
Glo.