pomroczność

[Gloinnen]

Pusta flaszka na stole; nie widzę już świata,
gdy go dymna nostalgia przesłania szarością.
Mdlący smak - jeszcze w ustach - noc zdycha, upalna,
i z gruźliczym rzężeniem powierza ból oknom.

Czarno-białe zdarzenia oprawiam bezwstydnie
w ramy lśniące pozłotą podłego patosu.
Prawda znów się dobija do gorzkich zamyśleń,
danse macabre zakończony; blokada i spokój.

Ze zmurszałych okiennic widmowy blask ścieka,
pamięć rzeźbi w sumieniu sczerniałe maswerki.
Jakby wczoraj to było - piekielna komedia
oraz garść arszeniku w promocji od śmierci.

Teraz humor wisielczy - jedyną pociechą;
żadne łzy win zbyt ciężkich z biografii nie zetrą.



____________________
Glo.