Miraż

[Gloinnen]

Dedykowane

Ogród natłokiem barw soczystych
kładzie się miękko na spojrzeniach,
jabłonie tańczą, pachną śliwy,
znajoma ścieżka się uśmiecha.

W pucharach liści błyszczy rosa,
a słońce rozwiesiło tęcze
pośród pajęczyn na gałązkach,
by wabić szczęście bezszelestnie.

Dziękuję; życiodajna lekkość,
która marzeniem dotąd była,
miodową wiedzie mnie alejką
wprost do złocistych komnat lipca.

Jak dziecko wtulam się w magnolie,
ból został za mną gdzieś daleko,
Świat zaczął zmieniać się na dobre
i lato wdzięczną brzmi piosenką.



____________________
Glo.