Droga widmo

[Gloinnen]

Nieraz w obcych mi cieniów biegnę rozwiewiska
I zatracam ścieżynę do własnej rozpaczy.
B. Leśmian



pragnąc losowi wyjść naprzeciw
i błędy z chwil minionych zetrzeć
wbiegłam na ścieżkę która kiedyś
wiodła w gościnną jasną zieleń

ale tej ścieżki już nie było
zieleń też jakby nie ta sama
jedynie ostom i pokrzywom
mogłam powierzyć zaplątania

chłód porozwieszał pajęczyny
wśród suchych traw szarością drżące
z zarośli wypełzł mrok zawistny
stopy omotał śliskim pnączem

wiatr gniewnie strąca szyszki z sosen
w poszyciu wieczór zaszeleścił
daremnie chylę dumną głowę
przed hordą nieprzyjaznych cieni

tylko złośliwe czarcie echa
odpowiedziały na wołania
a noc na szorstkim płótnie nieba
pędzlem z krwią miesza płynny szmaragd



____________________
Glo.