Dystychy październikowe

[Gloinnen]

Jesienią śmierć nadeszła w cynobrze akwarel.
Podstępnie, chociaż jeszcze krew wrzała od pragnień.

Złym słowem po tętnicy. Pamiętam to cięcie.
We wszystkie chwile życia wsączyły się cienie.

Lecz duch wciąż niespokojny ulecieć nie umiał.
Zbyt ciasna była wieczność, a pustka zbyt trudna.

Tak mocno ból przywiązał miłością do teraz,
że tęsknot nie zdołałam od tutaj oderwać.

Powracam w setkach znaków, choć świat nie rozpozna.
Nadaję hologramom kolejne imiona.

I chciałabym uwierzyć, że komuś też brakło
tych oczu, które dzisiaj błagają o światło.



____________________
Glo.