de profundis (5)

[Gloinnen]

niech płyną

nocy wystarczy
aż do końca świata
oraz źródeł
w ranie otwartej

niech płyną

słonym potopem
obmyją surowe archipelagi
o które uderza
krwawiąca głowa rozbitka

płyńcie by bez ustanku odnawiać
w pamięci
ślady klęsk nieodkupionych

żal
z dwóch stron
i jedna pokorna struga przez skaliste
cieśniny

za nich także płaczę

to żaden wstyd
pokazywać jak mocne ciosy
zadałam
bądź
zadano

na przemian płonące żagwie
i wierzchołki gór lodowych

zabierzcie mnie ze sobą
błogosławione gdy brakuje tchu
i bólu w płucach

czasem już nie tylko dusza
ale i ciało odmawia posłuszeństwa

płacz jest doliną
chłonną
która zawsze przyjmie

i dno jak usta otworzy
do gniewu



____________________
Glo.