Piąty dzień listopada

[Gloinnen]

Mgły wśród liści gaszą pożar.
Srebrnym cieniem po bezdrożach
pełznie widmo, które deszcze
wloką w obcą
cyberprzestrzeń.

Na szkielecie strzępy ciała,
w oczach pustka zamieszkała,
białą suknię wiatr poszarpał,
z ust wycieka
gorzka skarga.

Ongiś byłam wdzięczną pieśnią,
chciałam przynieść blask i piękno.
Dziś jak majak świat przemierzam,
bez loginu
i bez serca.

Ludzkie myśli czart poplątał,
teraz drąży hiperłącza
w czerni sumień, przez niepokój.
Stamtąd nie ma
już powrotu.



____________________
Glo.