Licentia poetica

[Gloinnen]

Stań się, mój wierszu, błyskiem srebrnej klingi,
otwieraj rany nieomylnym słowem,
by rozciąć śmiało ciemność ludzkiej pychy.
Tam, gdzie potrzeba – uderz bezlitośnie.

Przechowaj wiernie pryzmy ciał w płomieniach,
pamięć o piasku spod krwawiących kolan.
Niech świat zobaczy nagiego człowieka,
nim mu pozwoli prawdę z bzdur budować.

Wersy przemówią zamiast dołów z wapnem;
chociaż zbyt mało wspomnień w serce wrytych,
to strofom nigdy nie zabraknie świadectw,
gdy diabeł prochem syci głodne blizny.

Wypisz z wszechrzeczy łzy, krzyki, kamienie,
wierszu, co wnikasz w niepokój najgłębiej,
aż wreszcie pojmie naiwny szaleniec,
że los swój oddał marności za bezcen.



____________________
Glo.