Listopadowe tercyny

[Gloinnen]

Jak ciężko jest pamiętać. Mrok wciąż niedostępny
dla naszych wątłych myśli, które gasną z wolna,
podobne cichym świecom. Dym nad nimi płacze.

Przynosisz w urnie serca chwile, dreszcze, szepty,
Znikomy znak wieczności. Czy to było wczoraj?
Oddały ciepło usta, nieme już na zawsze.

Pokornie wchłaniasz ciemność, którą wicher przywiał
z nierozpoznanych pustek. Został ślad w przestrzeni,
byś także kiedyś trafił - tam, na drugą stronę,

choć dzisiaj, drżąc bezgłośnie, lękasz się - przemijać,
złamany niepokojem, nienawidzisz cieni,
w obawie, że w nich błysną oczy ci znajome.



____________________
Glo.