Siejba

[Gloinnen]

do starej Ziemi wciąż będziemy wracać
jeżeli nawet tylko cisza nas zawoła
/R. Krynicki



Zdziczałe wiśnie na miedzach i w sadach
krwią owocują. Z drzew sączy się prawda.

Na przekór wszystkim, co nie chcą dziś przyjąć,
i wbrew domostwom zgarbionym przed zimą,

będziemy w biegu o dym ranić stopy,
by przaśne chwile wydrążyć z przeszłości.

Przydrożną miłość wpiszemy w rozstaje,
dopóki słowa jak czerń - urodzajne.

Nim siew jutrzejszy przepadnie bez starań,
w brzask nieśmy kosze brzuchate od ziarna.

Pszeniczna niwa pożogi zrozumie,
odpuści winy łagodnym poszumem.

Choć dawna gorycz przez skiby wciąż cieknie,
zorane dłonie odwdzięczą się ciepłem,

a zgliszcza w miodne pejzaże przemienią,
gdy nikt nie wierzy i nie wie na pewno.

Naiwność wiele poronień wytrzyma,
pod kosą żeńców; odpocznij od pytań,

bo kiedy cepy dokończą robotę,
pozłotą spłyniesz i poznasz odpowiedź.



____________________
Glo.