Październikowy spleen

[Gloinnen]

Posiwiał uśmiech, ongiś najczulszy,
dziś z nudów spił się mgłami na umór.
Rozstajnych śpiewek chcę się nauczyć,
tęskniąc do bólu.

Październik olchy z zieleni okradł
i gorycz szronów wsączył w powietrze.
Niepewność spływa mżawką po skroniach;
kochasz mnie jeszcze?

Choć wiem, że przecież musi przeminąć
czas wiary w cuda i w każde słowo,
gotowa jestem, prosząc o miłość,
klęknąć przed tobą.

Miedzianym echem płonie milczenie.
Czy twoje ręce słodycz odepchną
i sen się zetli? Wtedy odejdę
w ciemność bezkresną.


____________________
Glo.