przeczucie (II)

[Gloinnen]

Cudów nie ma. Wędrowne ptaki nagle skamieniałe
wrastają dziobami w fale. Już po wszystkim.
Tylko kody inne za każdym zbliżeniem. Ze skalistych wysepek
szkwał zmywa krew i pióra, mój jedyny pokarm.

Nie pytam o nic. Piasek przegryza oddech smakiem morszczynów.
Po skłębionej zieleni ślizgają się nozdrza.
Cieśniny rozsupłały gardziele, by ciało mogło przyjąć
ich kształt.
A dalej tylko ciemność
do wewnątrz.

Nie wrócę.

____________________
Glo.