***(w zimowych labiryntach)

[Gloinnen]

w zimowych labiryntach przeczuwamy jutro
gdy biała nić Ariadny stopy nam oplata
bez okien ten algorytm słychać wichry z dala
tysiącem śnieżnych ścieżek
trzeszcząc
pełznie jutro

nieznana jeszcze przyszłość zamarznięta sennie
przetacza się przez wieczór w kryształowych kulach
ze ścian i z gwiazd krew spływa ciszą szuka ujścia
pękają lustra dłonie
by skamienieć
sennie

a czas znieruchomieje i wysrebrzy twarze
schwytany w błysk lustrzanek oddech się uwieczni
ku wszystkim stronom świata popękają cienie

przechowa każdą skazę wirtualna pamięć
zapadnie znów otwarte słowo drąży prześwit
na końcu korytarza

czas
znieruchomieje



____________________
Glo.