Ogień na wietrze (stylizacja norwidowska)

[Gloinnen]

Gorejąc nie wiesz, czy stawasz się wolny(...)
/Norwid



I kiedy sięgasz przez noc jak najgłębiej,
ciąży ten płomień.
Mówisz czasami - to ledwie sumienie -
wzięte w dwa ognie.

Wzbijasz się w niebo, nie umiejąc
s p a d a ć,
niczym meteor rozżarzasz firmament.
Gubisz z wysoka jak skrzydła Ikara,
to, co stworzyłeś i to, co kochałeś.

Bo z jednej strony wszechrzecz, wszechmoc.
Człowiek.
Poza nim pochód przemyśleń w wieczności.
A ty pomiędzy. Spalasz się samotnie.
skulony w urnie,
gdzie ból cię zaskoczył.

Oto się w czasie pochyla nad tobą
pustka. Siostrzyca.
Ostatnią iskrą nakarmi przed drogą
pochodnia życia.

Łzy jak pożogi.
Po nich z popiołów wyrosną zasiewy.
Ciało bezsilne i garstka skarg w dłoni.
Proch coraz cięższy.

Litością zda się oddech. Ten ostatni.
Zrozumiesz. Spłonąć
to z a i s t n i e ć
znaczy.




____________________
Glo.