Wirtualne cmentarzysko

[Gloinnen]

Przez moje ręce przebiegała
droga. Mogła prowadzić
dokądś, donikąd, pod ziemię,
pod chmury. Teraz
cichnie powoli, z trudem
zanika, kurczy się do jednej
gwiazdy. Rozsypana w zimowych
nocach.

Lady Makbet, powiedzą,
ze wspomnieniem czerwieni
za paznokciami. Jakże ciąży
ten kolor.

Mogłam. Coś. Na pewno.
Tylko. Jak. Pomiędzy.

Nóż nie ma racji. Czyni tylko
swoją powinność, rozkrawa
bochen chleba, wbija się w plecy, obdziera
ze skóry. Reszta to czysta erystyka.

Ślepy nawet nie potrafi
przeczuwać ciemności. Kaleczy
dłonie o rozbijane szyby, jedna
za drugą odbierają wszystkie fantazmaty.
Za każdą z nich to samo, obnażone zęby
pustki.
Frazy na wyrost, na odlew.
Od chichotu do okrzyku wojennego
tylko jeden kamień.

W moich rękach zaważył.

Szklane wisiorki tak pięknie
lśniły. Szkoda, że bez pytania
i po kryjomu.

Żegnaj, dziecino.



____________________
Glo.